Ken je dat gevoel, dat je hoofd echt alle kanten op gaat? Zo voel ik me momenteel een beetje. Eigenlijk stond er voor vandaag een ander artikel op de planning, maar ik kreeg het gewoon niet uit mijn vingers. En dan is het niet dat de woorden ervoor ontbraken of de inspiratie, maar juist de wil. Met het volgende dialoog in mijn hoofd: ‘Ik heb een lange werkdag gehad, ik ben moe. Laat maar zitten, morgen weer een dag. ‘ ‘Maar je wilt juist meer aandacht besteden aan je blog en consistent bloggen is key. Dus ga aan het werk.’ Zo vermoeiend! En zo gaat mijn hoofd met meerdere dingen heen en weer. Toen kwam het idee om gewoon even lekker van me af te typen, en daar was de wil gelukkig wel voor!
Volg jij me al op Instagram?
Onzekerheid
Zoals je misschien in mijn update van mei hebt kunnen lezen, heb ik ontslag genomen bij mijn huidige baan. Iets waar ik 9 van de 10 keer volledig achter sta maar toch bekruipt soms de angst me. Dat ik me afvraag wat ik in godsnaam gedaan heb, ik geef mijn baan op, mijn zekerheid weg, mijn passie voor het onderwijs is toch niet verdwenen? Alsof wanneer je eenmaal de keuze hebt gemaakt het opeens veel rooskleuriger lijkt. Ik heb een andere baan aangenomen, wat echt totaal buiten mijn comfort zone ligt. Wie zegt dat ik dit wel kan? Dat ik hier geschikt voor ben? Wat als het me helemaal niet lukt? Stress! Waar ik op het andere moment weer denk; als het me niet bevalt kan ik ook zo weer terug naar het onderwijs, chill. De baan betreft een 0-uren contract, op dit moment heb ik dus eigenlijk geen zekerheid. Er is me gezegd dat er genoeg werk is, maar dat ga ik pas over 2 maanden ervaren. Op het ene moment doet dat me niet zoveel, just go with the flow. We zien tegen die tijd wel hoe het loopt. Het andere moment stress ik hier gigantisch om, eigenlijk is dit ook iets waar ik helemaal niet goed mee om kan gaan, die onzekerheid.
Dan is het nog de vraag, wil ik ‘fulltime’ deze onzekerheid? Nee, eigenlijk niet. Wetende dat je op zijn minst een deel vast inkomen hebt stelt me wel gerust, dus ik ging op zoek naar een tweede parttime baan om het te combineren. Maar waar ga ik dan naar op zoek? Het ene moment naar een baan als juf, want dat is toch mijn passie en heb ik altijd willen worden. Parttime lesgeven bevalt me misschien wel. Maar heel eerlijk gezegd heb ik de afgelopen tijd twee sollicitaties laten gaan omdat ik er een knoop in mijn maag van kreeg. Wil ik dit dan toch niet? Maar wat dan wel? Momenteel heb ik een sollicitatie eruit gedaan om kinderen met een spraak/taal probleem te begeleiden. Van deze vacature werd ik namelijk wel gelijk enthousiast en begon het te kriebelen. Maar weer die onzekerheid; kan ik dit wel? Ben ik hier wel geschikt voor? Hier heb ik geen diploma voor. Aaaargh! Vermoeiend, al die onrust in je hoofd!
Ondernemen
Eigenlijk, wanneer ik diep in mijn hart kijk, wil ik gaan ondernemen. Iets voor mezelf doen, mijn eigen tijd inrichten. Iets doen waar ik echt gelukkig van wordt. Heel eerlijk, denk ik dat ik best gelukkig kan worden van zo’n baan. Ik doe het best goed in mijn eentje. Maar wat zou ik dan precies willen? Eigenlijk weet ik het niet. Er spoken zoveel ideeën door mijn hoofd, maar ook weer niet genoeg vertrouwen hierin. Dat ik denk dat het me toch niet gaat lukken, want het is nou eenmaal een moeilijk wereldje. Zo zou ik bijvoorbeeld wel wat van mijn blog willen maken, maar daar gaat eerst veel tijd en moeite aan vooraf en daar ben ik te ongeduldig voor. Wil ik cursussen gaan maken? Maar waarover dan? Wil ik een webshop beginnen? En dan gewoon met producten bijvoorbeeld op duurzaam of spiritueel vlak? Of juist handgemaakte producten zoals zeep en sieraden? Zoals je ziet zijn er zoveel ideeën! En het is niet echt handig om alles uit te voeren. Dus dat betekent dat ik keuzes moet maken en dat is iets wat ik lastig vind.
Hoe nu verder?
Waar ik in ieder geval blij mee ben is dat diep van binnen de motivatie weer begint te borrelen. Deze ontbrak een lange tijd. Ik zat teveel in de cirkel van vermoeid zijn door werk en slecht slapen, waardoor ik ‘s avonds de keuze maakte om niks meer te doen. De afgelopen dagen/weken begint hier gelukkig verandering in te komen. Ik hoop dat ik dit door kan zetten, aangezien dit veel beter voor me is. En wie weet kom ik er gaandeweg dan wel achter wat ik in de online wereld wil.
En wat werk betreft is het gewoon even afwachten. En onthouden dat ik een baan heb. Ik kan straks aan de slag, het is niet zo dat ik helemaal niks heb. En wat daarnaast gaat komen, daar moet ik gewoon berusting in vinden. Laten we hopen dat de spraak/taal ondersteuning wat wordt. En zo niet, komen er vast nog genoeg andere dingen op mijn pad. En zo niet, kan ik altijd nog meer uren gaan werken bij baan nr 1, of gaan invallen in het onderwijs. We gaan het allemaal wel zien!
Q: heb jij ook wel eens zo’n onrust in je hoofd?
Heel herkenbaar. Ik ben al heel lang zoekende. En dat komt in fases en dat is ook helemaal prima. Ik denk dat het levenspad uit allerlei kronkels en stapjes terug en stappen voorwaarts bestaat. Zeker weten doe je het nooit. Maar het geprobeerd hebben is fijn. Eerlijk is eerlijk, als je een achtervang hebt (bijvoorbeeld door een partner of door ouders) is dat wel heel fijn en luxe en die luxe heeft niet iedereen. Toch is het belangrijk om af en toe wel die stap te wagen, denk ik. Al kan je het nooit voor een ander beslissen. Succes met alles.